یا فاطمه !

ای فاطمه عشق را باید از تو آموخت ومناجات و صمیمیت را و عبودیت را
عفت اگر معنی یافته است از رفتار توست حیا اگر هست یادگار توست
یا زهرا تو آن کوثر پر خیر و برکتی که تا قیامت خیر و نیکی مدیون توست...
ای چشمه سار حکمت دریای بیکران خصال نیکوی تو از دانش و وفا و حیا موج می زند
در چهره ات حیای محمد نهفته است .
همتای بی همتای علی بودی و شریک دردها و رنجهای آن امام
تو در کجای مدینه ارمیده ای ای ارامش مدینه
در سوگ وفاتت در کجا باید گریست
؟ شبنم اشک را در پای کدامن نهال باید ریخت ...
مزار پنهانت پنهانها را آشکار می کند
و گریه هایت از خنده های نا حق پرده بر می دارد ...